Pek beceremeyenlerdenim yaşamayı.Ama öyle pes edenlerden değil ha.Birşey olsun diye çok şey yaptım,hiçbir şey olmadı.Aslında çok şey oldum.Mutsuzluğun o kekremsi tadını iftar sofrasındaymış gibi kaşıkladım ama mutluluk denen ibne pekde uğramadı yanıma.Ya yanımdan geçti ben görmedim ya da kapımı çaldığında uyuyordum.Neye el atsam kuruyor sanki doğduğumdan beri.Mutsuzluktan geberiyorum değil de umutsuzluk bitiriyor beni.Çocukluktan tek farkım birinde aşağı yukarı salıncakta sallanırken şimdilerde birileri ruhumu sallıyor sanki aşağı yukarı.Oturduğum yerden kalkmak inanın eziyet geliyor bana.Bıraksalar yüzyıllarca uyurum gibi geliyor geceleri.Sabah uyandığımda ise bekletilerin sadece insanı yıprattığına bilmem kaçıncı kez daha şahit oluyorum.Gözlerimin önünde bitişimi seyrediyorum daha önce hiç rastlamadığım televizyon kanallarında.Hep bi kaçıp gitme isteği,hep bi uzaklaşma isteği,nereye bilmiyorum...Galiba kendimden uzaklaşırsam bir gün toplarım gibime geliyor.