Babam hayatı boyunca aile sevgisi görmemiş, hep kendi ayakları üstünde durmaya çalışmış birisiydi. Bize hep güçlü olmayı öğretti ama bir kere seni seviyorum demedi...
Ben babamla aramda ki bağı 12 yaşındayken şakalaştığımız bir gecenin sabahı yanımda bulamayınca anladım. Aylarca hastanede kaldı, işsiz hatta beş parasız kaldı ayakları üstüne bastığı ilk gün kalktı ve bir inşaatta harç karıp ekmek parası çıkarmaya çalıştı. Anladım ki benim babam çok güçlüydü ve hayatı boyunca kızı onun gibi güçlü olabilsin diye çabaladı ve bunu başardı. Dışarda ki insanlara karşı çok güçlü olan kızı sadece onun yanında kendisini küçük ve güçsüz hissetti ve onu kaybedeceğini düşündüğü anlarda gözleri doldu.
Geçtiğimiz Şubat ayında kendisinin rahatsızlığı tekrar etti. Yoğun bakımdayken annemin iki dakika görme şansı olmuş beni sormuş sakın haber verme üzülür demiş. Haberim olduğu dakika koşa koşa gittim yanına yalvar yakar girdiğim yoğun bakımda ağlaştık biraz. Bir kaç hafta sonra normal odaya çıkardılar. Yanında refakatçi olarak kaldım. üşümeyim diye kendi yorganını bana verdi. Nefes alamazken, tir tir titrerken yorganını verdi ya artık seni seviyorum demese de olur...