Bugün yaşadığım kısacık bir diyalog farkında olmadan beni çok duygulandırmış.
Annem yaklaşık 1 ay önce ameliyat oldu. O zamandan beri tam anlamıyla bittim diyebilirim. Evin tüm işleri, bakın tüm işleri diyorum her şeyi kapsıyor, onun haricinde yemek yapmak, gelen misafirleri ağırlayıp onlara hizmet etmek, annemle ilgilenmek ve daha bir sürü şey benim sorumluluğuma kaldı. Pazara bile gidiyorum ya, pazardakiler tipime aşina oldukları için indirim bile yapıyorlar. Çok yoğun bir süreç yaşadım, yaşamaya da devam ediyorum. Tamam her zaman için yoğundum ama bu yoğunluk okul, dersler, öğrenciler ve iş gibi bir şey değilmiş. Ev hanımı olan annelerimize Allah kolaylık versin.
Beni duygulandıran kısma gelecek olursak bugün babaannemdeydik. Annemle sohbet ederlerken yanlarına gittim. Babaannem yüzüme uzun uzun bakıp "yoruldun mu?" dedi. Bu soruyu duyunca sanki onca günün tüm yorgunluğunu üzerimde hissettim. Kimse bana sormamıştı bunu o ana kadar. Annem ve babam sormaya cesaret edemiyorlardı belki de zaten farkında oldukları için. Ve ben babaanneme dönüp sadece "yoruldum ama geçiyor babaanne" diyebildim. Ailem benim için yıllarca yoruldu, belki ben de yoruldum ama onlar kadar değil...