şu an otursam birinin karşısına sabaha kadar zırıl zırıl ağlayıp konuşacak kafadayım ama o iş gerçekten hiç de öyle olmuyor.
herkes yaşadığı hayatı kendi bilir, o zorluklarına kendi katlanır; birine anlatsan da o zorluğu bilip hissetmeyen birinin seni rahatlatması, derdini hafifletmesi çok zor.
kaldı ki ne kadar anlatmak istesen de her şey anlatılmaz çünkü bazı durumlarda karşındaki kişinin senden soğumasını ya da sana acıyarak bakmasını istemezsin.
bazen de incir çekirdeğini doldurmayacak şeyleri dert edindiğini sanarsın, biri sorunca far görmüş tavşan gibi kalırsın buna mı üzülüyorum diye ama aslında kendine bile itiraf edemediğin dertleri dert edinmişsindir.