Lise zamanımda ilk sevgililik durumlarına başladığımda çok küçükmüşüm aslında. İlişkiye dair saçma sapan düşünceler, babam karışınca köpürdüğüm şeylere sevgilim karışınca "piki işkim" kafaları falan. Üniversitede ise çok hızlı yaşadım manitacılık olayını. Lise kafasındaki gibi değil tabi. Mesela lisedeyken arkadaşlarıma karışılmasına laf etmezdim, büyüyünce sen kim köpeksin haddini bil der oldum. Babamdan izin almadığım şeyler için manitadan izin alırdım, şimdi sadece haber veriyorum gideceğim yeri. Ben kitap okudukça büyüdüm. Büyüdükçe güçlendim. Çok güçlü bir kızım, bunu yakın çevrem benden daha iyi bilir. Lakin gel gör ki çokta yorgunum. Güçlenirken bir parça hissizleştim. Şu an birisi çıkıp ana avrat sayıp sövse gülüp geçecek durumdayım. Bir şeyleri öğrenirken bir şeyleri kaybetmek sadece benim hatamdı. Özür dilerim kendimden, en çokta hislerimden.