Mutlu olmak. Ya da ölmek. İkisi de olmuyor. Ne zaman mutlu oldum desem, çeneme yediğim sıkı bir yumrukla yere düşüyorum. Ya da kalbime. Aynı şey.
Hani isyan etmek gibi olmasın da; kamyon, araba, otobüs, minibüs, motor çarptı, domuz gribi geçirdim, sanırım ocak gibi de korona oldum, yaralandım, çiziklendim, 6 kişiden ölesiye dayak yedim, zehirlendim...
Ya ölmedim. Bazen şey gibi hissediyorum, yaşamak zorunda gibi. Tat almadan.
Can sıkıcı.