gerçekten üzgünüm yine ve yine ne diyeceğimi bilemiyorum. bildiğim bir şey var ki bir kısmımız erkek olduğundan utanıyor böyle zamanlarda, ben utanıyorum mesela çünkü bir halk otobüsünde yanına otuduğum bir kadının, aynı yoldan yürümek zorunda kaldığım bir kadının benden, bizden çekindiğine defalarca şahit oldum. bundan acı ve utanç duyuyorum. bunu bu hale getiren sadece erkekler değil tabi, kadın olmasına rağmen erkeklerin işkencelerine, istismarlarına karşı olumlu bakan zihinler de var, gerçekten var. cinayet, istismar ve nicesi cinsiyet ayırmaksızın büyük bir insanlık suçu ama allah aşkına bunların pek çoğu erkekler tarafından kadınların başına geliyorsa siz çıkıp "kadına şiddet abartılıyor" diyemezsiniz. insan utanmaktan yorulur mu ya, ben yoruldum. siyasetçisinden, insanından, suçundan, tartışmasından, ölümünden, gülüşlerin nefrete dönüşmesinden ve bu ülkeden ve bu dünyadan hakikaten yoruldum. sırf psikolojim için kötü haberlere sırt çevirdim bir süre ama bir yere kadar sırt çevirebiliyor insan çünkü her gün, her an maruz kalıyoruz kötü olaylara, durumlara.
malesef bu toplumun düzelmesi için belki de çok geç. o kadar umutsuzum ki, o kadar olur yani.