bugün intiharının üçüncü yılı.
yazacak, söyleyecek çok şey var ama bir o kadar da yok. yazacaklarımın da bir önemi yok. yazacaklarım çoktan yazılmış, söyleyeceklerim çoktan söylenmiş zaten. benimkisi hayatın bir tekrarı işte.
ben chester'ın intiharına 6 ay sonra alıştım. ölümünü öğrendiğim 3 gün boyunca sürekli ağladım. 6 ay boyunca da aklıma her düştüğünde ağladım. kendimi özdeşleştirdiğim yegane insan oydu bu hayatta. haberi olmasa da. o gün bütün eski arkadaşlarım ulaşmıştı bana, başın sağ olsun diye. lise hayatım boyunca chester'a olan fanlığımla dalga geçen insanlar ciddi ciddi üzgünlerdi benimle konuşurlarken. çünkü o bizim anılarımızın bir parçasıydı. kafalarını ütülediğim, onların dalga geçtiği, güldüğümüz, güzel günlerimizin bir anısıydı. garip.
bugün chester'ı şarkılarını dinleyerek anacağım. buralar çok boş kalmış. chester'ın şarkılarını tanımlamak bana düştü.