3 yıl önce bugün intihar etmişti. Hala hatırladıkça içim burkuluyor. Sevgilimle uzun uzun tartışmıştık hatta intiharı hakkında.
Adamın 6 çocuğunu babasız bırakması beni yaralıyor ama zaten biliyoruz ki psikolojik açıdan iyi durumda olmadığı uzun zamandır belliydi. Şarkıları bile bağırıyor.
“Kaybedecek hiçbir şey yok.
Sıkışmış bi durumdayım, içim delik ve yalnızım.
İyileşmek istiyorum, gerçek bir şeye yakınmışım gibi hissetmek istiyorum.
Bu kadar uzun zamandır hissettiğim acının gitmesini istiyorum.”
“Neyin savaşmaya değer olduğunu bilmiyorum.”
“Eskisi gibi hissedemiyorum,
Zaman artık bu yaraları iyileştiremeyecek.”
“Vücudumdaki zehri yıka.
Üzüntüyü yıka derimden.
Bana tekrar nasıl bütün olacağımı göster.”
“Kendimi kanattım ve kimsenin umrunda değil.
Bir çukur kazdım, oraya uzandım.”
“Kimin umrunda, bir ışığın daha sönmesi?
Milyonlarca yıldızlı bir gökyüzünde.
Kimin umrunda, birinin zamanının dolması?”
“Artık buna dayanamıyorum.
Bana söylediğin her şey beni bıçak ağzına bir adım yaklaştırır ve parçalanmak üzereyim.
Yok olmak için bir yol bulmayı diliyorum.”