Az önce bir arkadaşımla telefonda konuştum. Özetle durum şu;
Çocuk bunun peşinden koşmuş, yapmadığını bırakmamış. Bu da çocuğa pek karşılık vermediği gibi, bir miktar köpek çekmiş. Laflar, tavır, biçim kıyamet. Ayrılmışlar. Şey dedi, "Ben onu çok sevmiştim, biz birlikte ingiltereye gidip yeni bir hayat kuracaktık."
Be canım kızım, madem sevdin, aptal aptal gurur yapacağına sevdiğini ve değer verdiğini belli etseydin. Nasıl olsa peşimde diye neden insanı yoruyorsun? Tamam, naz güzeldir de, fazlası da aşık usandırır hani. Çocuğun onuruna dokunmuş yaptıkları, hala farkında değil.
Hayır bir de şey dedi, "Ben değer verdiğimi belli ettim, o anlamadı." Belli ettim dediği de, çocuk buna hediye alınca yanağını okşamış. Komik.
Siz kadınların en büyük sorunu, erkeklere nazaran çok daha fazla kendinizi putlaştırmaya meyilli olmanız. Çok saçma.
Edit: imla