asosyal itiraf

insan tam "buldum" dediği anda kaybediyor aslında. anladığını zannediyorsun, sen ona dönüşüyorsun ve bu esnada onun da sana dönüştüğünü düşünüyorsun. aslında biliyorsun içten içe henüz erken olduğunu ama yine de durmak ve durdurmak istemiyorsun. "kaç kere denk gelebilir ki böyle iki kişi birbirine" güveni, "ya giderse!" endişesi arasında kayboluyorsun. kaybetmemek için yaptığın her şey, kaybetmeye sebep oluyor. işin kötüsü, her şeyin kontrolden çıktığını fark ediyorsun ama istemsizce kontrol edemiyorsun. "öyle demek istemedim ben" lerle "bu konu buraya nasıl geldi"ler arasında sıkışıp kalıyorsun. yüreğinin ortasından koparak gelen cümlelerin fırtınaya dönüşmesini izliyorsun çaresizce. "gitme" demek istiyorsun da fırsatın olmuyor. "kal" demekse bütün uğraşlarına rağmen artık imkansız. "acaba o da benim kadar üzülüyor mudur?" diye düşünmekten alamıyorsun da kendini, ve "ya umursamıyorsa" endişesi sıkıştırıyor yüreğini. itirafı zor, ama zoru da başarıyorsun. keşke bilse... özlemedim, çok özledim...