Okulda bir alt dönemim olan bir kız vardı, görme engelliydi. Bildiğim kadarıyla hiç görmüyordu. Memleketinden hiç bilmediği bir şehre okumaya gelmişti. Düzenli olarak alttan ders aldığım için de sürekli denk gelirdim kendisiyle. Arada bir de işte hal hatır sorardım.
İlk gördüğümde ne büyük cesaret demiştim. Görmediğin, göremediğin, bilmediğin bir şehirde tek başına yaşamak bence hem çok büyük bir cesaret istiyordu hem de çok takdir edilesi bir hareketti. Ve çok azimli biriydi. Gerçekten mesleğini yapmak istiyordu.
Onu gördüğüm zaman içimi bir utanç duygusu kaplardı. O, zorluklara rağmen istediğini başarmak için, hayallerine kavuşmak için uğraşırdı. Ben sabahları hava soğuk, uyanmak zor geliyor diye kalkmazdım bile çoğu zaman.
İstediğini de yaptı, hayallerine kavuştu. Çok güzel bir avukat oldu.
O cesur kızı bugün kaybetmişiz sözlük. Biraz üzüntü, biraz kendi adıma utanç, biraz onun adına gurur ve daha bir çok şey hissettim öğrendiğimde. Her ölümün beklenmedik anda geleceğini biliyorum aslında ama yine de... Öyle işte.