hiç unutmam, üniversite tercih dönemim. çok stresliyim. ailemden de fikir almak istiyorum. ama babam yok ortalarda, alemcidir biraz. eve geç gelmeler falan. tabi ben sürekli liste hazırlama, nolur, ne biter falan. neyse bi gece uyumadım yakaladım babamı. baba dedim bir şey söyle. durum bu. durdu,
'kızım bizim sana kızmaya hakkımız yok, sen zaten elinden geleni yaptın. bu ev için kendini heba ettin. o yüzden ister git bizi düşünme, ister kal bu tekrar hazırlan ben hep arkandayım' dedi. valla bu diyalogtan sonra ben baya duygulandım.
çünkü o sıralar kötü zamanlar geçiriyorduk. ben mezuna kalıp arkadaşlarım dershaneye giderken işe girmiştim. ailem için baya çaba sarfetmiştim. böyle bi konuşma beklemiyordum.