bunun tanımı büyüdükçe değişti bende. küçükken babam benim için böyleydi. bana dev gibi gelirdi kelimeleri ve yüz ifadesi, sözcüklerin ağırlığının verdiği hakimiyet vardı. sonra biraz daha büyümeye başlayınca dedim ki kelimesinin yetersiz kaldığında başvurduğu bir kaçış bu. duygularını kontrol edemediği kendine yediremediği şeyleri küfürle atlatmaya çalışıyor gibiydi. buna çok isim de koydum korkaklık dedim bağımlılık dedim sabırsız dedim vs. şimdi ben de buyum. yediremeyen ve kontrolsüz. hiç hoş olmadığını bildiğim halde adam edemediğim her şeye ilettiğim söz öbekleri oldular. en son anladım ki o ağırlık dediğim şey sözcükler değilmiş. altından kalkılabilen bir durumda hiç küfür etmiyoruz otokontrolü bozan şey her ne ise üstesinden gelirsek eyvallah diyor gelemiyorsak sonsuz küfürleri postalıyoruz dilimize. en azından ben bunu yapıyorum. işin aslı ağır olan içine girdiğin ruh haliymiş. şimdi ben de ağırım o vakit.