"Cenaze törenleri ölenler için değil geride kalanlar içindir." demiş yazar.
Elinde büyüdüğüm, 20 küsür yıllık arkadaşımın annesi, hayatımda tanıdığım en asil, en zarif, en güçlü kadınlardan birisini kaybettim bu akşam.
Benim, ölümün arkasından bile gözyaşı dökmeyeceğime dair yeminim var kendime. Yeminimi bozmadım ama ölünün arkasından ağlamaktan başka ne yapılır?
Çok kişiyi toprağa verdim ellerimle ama her defasında aynı ağırlık, aynı boşluk, aynı yarım kalmışlık, aynı anlamsızlık.
Huzur içinde uyu annem. Çektiğin acılar son buldu hiç olmazsa. Kızın bize emanet, biz kızına emanetiz. Gözün arkada kalmasın.