Bulantı-5
kendi yazdığı senaryoda figüran olanların hikayesinden bahsedeceğim biraz. sessizlik bantı’nda sözü geçen eşyanın hafızasından ve adam katlinden. uyandığında yerle göğün alt üst olduğunu fark edenlerin akıl almaz manzaralarından. bir geminin sadece denize okyanusa değil, az insanlı bir caddede yağmura da yelken açıp sonsuzluğa yol alabildiğinden ve daha evvel müşterek dokunulmuş, üstüne yaşam inşa edilmiş bir odanın insanın göğsüne nasıl saplanabildiğinden.
yani benden.
frekansını yakalayabilene çok şeydir aslında hiçbir şey. buzdan kaleler pozitif ısıyla tanışana kadar buzdan kaledir. rüyalar uyanıkken aksi ispat edilemiyorsa eğer yaşamın ta kendisidir. bir yüzü unutmak için hafızanı, bir kokuyu unutmak için direkt beynini yitirmen gerekir.
ben burada, aslında hiç de seçkin bir adam olmayan ben, annesinin ”bir insan olarak gelmeseydin dünyaya, kesin kafa karışıklığı olarak gelirdin” tanısıyla vücut bulmuş ben, çoğunu anlamış ama hiçbirini anlatamamış birinin dünya için ne demek olduğunu göstermek için duruyorum. ben burada çakıldıktan sonra paslanan bir çivinin tahtaya bıraktığı pasın, çiviye değil tahtaya ait olduğunu ispat etmek için duruyorum. ben burada, düzen delilerinin arasında, karmaşa akıllısı olmanın daha büyük imtihanlar gerektirdiğini iddia etmek için duruyorum. ben burada, durmanın bir hal değil, bir biçim değil, bir oluş değil, bir tavır olduğunu bildiğim için duruyorum.
duruyorum ve bunun bir çaresizlik olmadığını da biliyorum. insanın bilinci esaret altında değilse çaresizlik sadece bir varsayımdır çünkü. ben burada bilincimin kurşun askerleriyle, tezkeremle, mazbatamla, hazır kıta aklımla duruyorum.
ben burada, yani elinle koyduğun yerde, kendi senaryoma devam etmek, ellerinle tozuna biçim verdiğin kitaplardan birkaçını okumak, yere göğe yeni adlar yeni anlamlar bulmak, avuç içimden demir alacak bir gemiyi yağmur açıklarına uğurlamak ve göğsümde saplı duran eşyaları yerli yerine koymak için duruyorum.
bunu biliyorsun, biliyorum.