Kendimi yorgun ve tükenmiş hissediyorum ama böyle hissettiğim her an nankör olduğumu düşünmeden edemiyorum. Etrafta o kadar büyük acılar çeken insanlar varken yaşadığım ufak şeylerin beni bu kadar tüketmemesi lazım. Başkalarına direnmesi gerektiğini söylerken içten içe kendimi tüketmek komik geliyor. Yansıtmamaya çalışıyorum ve insanların beni güçsüz, duygusal görmesini istemiyorum. Bir yandan da hissettiklerimi bilmelerini istiyorum. Kendimle sürekli çelişmekten de sıkıldım. Saçma bir yazıydı, iyi günler.