tahammülsüz olmak çok garip bir şey. eskiden çevremdeki insanların yaptıklarına karşı alttan alma gibi bir huyum vardı ve sonunda canıma tak etti. biri canımı mı sıkıyor? direkt hayatımdan çıkarttım-tabii en küçük şeyde silip atmaktan bahsetmiyorum- sonuç olarak hayatımdaki insan sayısı bir elin parmağını geçmez hale geldi. bu ilk başta bana çok büyük rahatlık verdi. resmen hayatlarında merdiven görevi gördüğüm insanlardan kurtulmak bütün yüklerimden kurtulmak gibiydi. sonra... biraz yalnız hissetmeye başladım aslında yalnızlıktan da değil sadece aynı kişilerin bataklık gibi olaylarına düşmek istemiyorum ama çabaladıkça onların olaylarının ortasında buluyorum. ben artık bu insanlar için enerjimi,vaktimi,kendimi, harcamaktan çok yoruldum.