Ben düşünmekten vazgeçiyorum. Kafamın içinde hep aynı sokaklardan geçip etrafımda daireler çizdiğimi fark ettim.
Bir pervane misali asla bulduğum ampulden ve ışığından uzaklaşamıyorum. Vardığım her sonuç bir öncekiyle aynı. Düşünmenin kılavuzu falan yok mu ki şöyle açıp okusam?
Okuyarak bir şeylerin değişebiliritesinin (evet, değişebilirite) olduğuna inanmak istedim ama o da umutsuzluklarımı biriktirdiğim batakta gözden yitti. Daha fazla düşünmek istemediğim fikirlere bir tekme savuruyorum ki o batağın dibini boylasınlar. Bir daha muhatap olmayalım.
Okuduğum mavraların haddi hesabı yok, aklıma gelince hepsi de yüzümü kızartacak kadar zayıf ve acınası.
Ah anlatabilsem her şeyi bir bir, bunlarla da uğraşmayacağım. Laf salatasından öteye gidemedim.
Tartıştığım fikirleri hiç sonuca bağlayamadım. Heybeme inançlarımı yükleyip belirli yoldan gidemedim. Korkuyorum, bu şüphe hissinin hiç bitmeyecek bir azap gibi sarılmasından başıma.
Anlatamadıklarımın maktulüyüm.