insanı yoran şeyler

kendinden geçmiş biri için değer verdiği nadir şeylere gelen sıkıntı. çocukluğumun beraber geçtiği, hayattaki yaslandığım tek duvar olan adamın annesi kanser. bugün ameliyata girdi. kanser olmadan 3 ay önce o yaz beraber pikniğe gitmiştik. biz mangalı yakarken yanımıza gelip fotoğraf çekip whatsapp hikayeye koymuştu. fotoğrafın altında ‘oğlanlar büyüdü bizi besliyor’ yazıyordu. gördüğüm en hayat dolu insanlardan biri. yaşına aldırmadan oturup bizimle defalarca dertleşmişliği, genç kanına girmeye hevesinden geliyordu. o genç kadını bugün ameliyattan sonra gördüm. kemoterapi sürecinden önce şahit olmuştum fiziksel yıpranmalara ama bugün o halini gördüğümden beri boğazımdan geçmiyor. kendi ailemle bazı sebeplerden dolayı görüşmüyorum. ama bugün bana annelik yapan bir kadının halinden anladım. hayat, kendinden geçmiş bir adam için sevdiklerinden başka hiçbir şey değil. yoruyor. yoran şeye alıştık. belki de en çok bu koyuyor.