asosyal itiraf

İki sene önce doktora gittiğimdeki bakışlarını hala unutamadım. "Evet, eeeee... Evet, evet... Evet." Kemik çerçeve, dörtgen gözlüğünü çıkardı, masaya koydu. İnce, ojeli parmaklarını şakaklarına gezdirdi. Bir kaç katalog inceledi, düşündü, düşündü... Bozuk lakin anlaşılır Türkçesiyle tedavi edilemeyen bir duruma sahip olduğumu; şimdiye dek yanlış bir yöntem izlendiğini anlattı. Yüksek doz ilaç, geri tepmişti. Farklı bir yöntemden gitti. Şu an, artık, ayaklarım yere sağlam basıyor. Tek şikayetim konsantrasyon ve motivasyon eksikliği. Yarın büyük gün. Değerlendirmem var. Dört beş ilaçla başlayan serüvenim tuz dozuna düşen bir ilaçta kaldı. Tedavimin bir süre daha devam etmesine gerek olup olmadığını görüşeceğiz doktorumla. Tabi, eğer biterse bir süre başınızı ağrıtacağım sanırım. Koltuk değnekleri olmadan yürüyen biri gibi sendeleyeceğim başlarda. Zamanla düzelecek. Zaman... Her şeyin ilacı. Acaba zamanla geriye doğru mu yuvarlanacağım? Bu beni korkutuyor. Ne yaptığı belirsiz, serseri bir rüzgar gibi dolaşmak istemiyorum istanbul sokaklarında. Dinlersiniz değil mi beni? Bence dinleyin. Güzel olacak. Filmim yeni başlıyor. Daha hayata çapa atacağım. Evet, çapa. Boktan geçen beş yılımın intikamını alacağım!