Hadi biraz dertleşelim.
Evlilikten kaçıyorum evet fakat bu korktuğumdan değil. Uyumlu biriyimdir sıkıntı yaşayacağımı/yaşatacağımı düşünmüyorum. Peki niçin bu kadar kaçıyorum ;
Birincisi, her ne kadar sıkıntı yaşamam desem de kafamda kurduğum bir dünya, hayallerim var. Bazen kendinden bile kaçan biriyim. bazen kendimi sessize alır bir süre öyle takılırım. bazen uzun bir süre hiç bir yere açılmam. çoğu zaman kendime yeterim. hal böyle olunca kendimi değil eşimi/partnerimi düşünüyorum. çok hatırlamıyorum ama bir ablamızın boşanırken yazdığı bir yazıda 'sen kendine yetiyor sessiz kalıyorsun ama bu bana yetmiyor' minvalinde kurduğu cümle beni korkutuyor. ben kendimi idare ederken hadi onu yalnız bırakırsam, fark edemezsem. evinde dünyanın en nadide çiçeği gibi bakılan tomurcuğu ben açamadan soldurursam ne yaparım ben. vicdanım beni mahvetmez mi?
ikincisi: Her evlilikte olduğu gibi bir gün ben ve eşimde ebeveyn olmak isteyecek muhakkak. ben ondan da korkuyorum. yaptığım her davranış, her nefes belki de onun geleceğinde bir etki bırakacak. bu derece hassas bir şey beni yıpratır.
bazen diyorum ulan belki ben çok incik cincik düşünüyorum. belki sadece içinden geldiği gibi yaşaman ve en sonunda bir şekilde ölüp gitmen gerekiyor. bilemiyorum arkadaşlar kafam karmakarışık yine her konuda olduğu gibi burada da.
buraya kadar okuduysanız önce teşekkür eder sonrasında kafanızı şişirdiğim özür dilerim.
hadi
bir şarkı dinleyelim. :)