asosyal itiraf

Eveeeet. Kendime dahi söylerken zorlandığım bir kaç söylemeye çalışacağım. Saat üçü geçiyor işte ve haliyle insana alenen saldıran düşünce ve hüzün tufanı galip geliyor. Bitkiniz. Aşka, sevgiye inanırım. Hep istedim böyle bir şeyi. Yok mudur etrafımda beni sevenler muhakkak vardır. Lakin eksik ne ulan. Ben neden mahrum hissediyorum kendimi. Niçin yalnızım. Bu yalnızlık da ne garip değil mi. Belki bu yazıyı görüp gücenecek arkadaşlarım da olabilir lütfen yapmasınlar. Ama kemiklerine kadar insan öyle olabilir mi? Ne bu işin esprisi deseniz anlatmam çok zor lakin öyle bir yaşanıyor ki. Tanım çok basit yalnızlık. Ama olay bu değil işte. Hissedemiyorum. Ne garip havalar şuna bak. Kendimi ilgi çekmeye çalışan tipler gibi hissettim. O yüzden bırakıyorum. Acıların çocuğu Emrah iyi geceler diler. Ahaah