çocukluk travmaları

Çok dalga geçerlerdi benimle ya. Kafamla, tipimle, fiziğimle, dazlak kafamla... Sadece çocuklar da değil, eşşek kadar kadınlar bile... Ne bileyim, çok üzülürdüm ya. Anneme falan da söylemezdim üzülmesinler diye. Belki de bu yüzden pek arkadaşım yoktu. Evcilik oyununa köpek diye bile kabul etmezlerdi beni. Ne acı. Sonra bazı kopuk anılar var. Korkunç gibi. Tabi, şimdi yani çakı gibiyiz. Lakin o zamanların izi hep içinde. Canım kendim.