Arkadaşlarla eve çıktığım zamanlar. Metrobüse binip İstanbul'un diğer ucundaki aile evine gideceğim. Neyse. 98H idi sanırım, 45 dakika bekledim, gelmedi siktimin otobüsü. Bacaklarımın içi, afedersiniz kasıklarıma kadar donmaya başlamış. Nasıl soğuk hava...
En son uzaklardan selektör yapa yapa gözüktü kurtarıcım. Tabi ben o ışığı ölmeden önce görünen ışık huzmesi sandığımdan, durumu geç algıladım. Otobüs durağa yanaştı, açtı kapıyı, bindik. "Ya abicim, neden bu kadar gecikti" dedim. "Kusura bakmayın, arıza yaptı otobüs peronda." dedi. Teşekkür ettim, geçtim ileri. Buraya kadar her şey normal.
Benden sonraki duraklarda her binen insan atar yapıyor, her binen şöför beye laf sokuyor falan. En son üç tane orospu çocuğu bindi. Nasıl dalga geçiyorlar ama şöförle. Adamın kullandığı otobüsün tekerinden, bıyığının teline dünya kadar laf ettiler. Ben sakin adamımdır, benim sinirlerim bozuldu oturduğum koltuktan.
Başakşehir'in yolları tek şeritlidir. Bir araba yolda durursa trafik felç olur. Bizim otobüs de tam kavşak gibi bir yerde durdu. Şöför ağlamaklı kalktı, "Ben burada hizmet veriyorum, bu sözleri hak etmiyorum." diyerek, kapattı ışıkları, indi otobüsten başladı gitmeye.
Bakın tablo şu; körüklü bir otobüsteyiz. İçerisi hınca hınç dolu. Mevsim kış. Camlar buğulamış, dışarısı zar zor gözüküyor. Şöför hepimize küsüp otobüs yolun ortasında bıraktı, ışıkları da kapatıp indi evine gidiyor.
Önden üç beş tane babacan abi indi de, şöförü 200 metre ileriden çevirip geri soktular otobüse. Ondan sonra yolculuğa devam ettik.