Çağrışımlar - 2
Yaz aylarındayız. Havada eylül serinliği var. Sonbahar ha geldi ha gelecek. 2-3 yakın arkadaş nispeten az nüfuslu bir tatil kasabasına kafa dinlemeye gitmişiz. Korona falan da yok. Buraların henüz sonbahardan haberi yok. Ama yaz akşamlarının en güzel zamanları. Sokaklarda ayağında parmak arası terlik yürüyorsun. Üstünde gündüzden kalma tatlı bir yorgunluk var. Kafada hiçbir şey yok.
Sadece biraz temiz hava, biraz deniz, bolca muhabbet.
Geçerken açık hava bir mekan görüyoruz. Müzik de var. Adamlar caz çalıyor bildiğin. Şurada soğuk bir şeyler içelim deyip dalıyoruz mekana. (Kamu spotu: alkol dostunuz değildir)
Mekanın yaş ortalaması biraz yüksek tabii diğer mekanlara nazaran sakin bir yer. Derken yunan ya da rus bir abla çıkıyor sahneye meğer canlı müzik mekanıymış. Hay aksi girmeseydik keşke diye düşünüyorum ama turistler falan baya eğleniyor, ortam birden şenleniyor. Senin de neşen yerinde zaten bozmuyorsun keyfini. Orada bir iki arkadaş dünyayı kulak arkası etmiş havadan sudan bir iki saat geçiriyoruz. Ulan hayat güzel galiba lan falan diye iç geçirmeye başlanan saatler.
Tam kalkacakken bir adam çıkıyor sahneye. Nerden geldiği belli değil. Burada bu kişi muhalif.
Hiç gereği yokken
Şunu söylüyor.
Şarkı bitiyor. Muhalif ortadan kayboluyor.
Sessiz sakin, hafif hüzünlü mekandan çıkıp yürümeye başlıyoruz.
Pezevenge bak ne biçim tadımı kaçırdı ya, ama sesi güzelmiş deyip sessiz sessiz yürüyorsun.
Sesiyle, yorumuyla hiç sırası değilken gecenin kapanışını yapıyor. Hepimizi avarelikten, başıboşluktan kurtaran ses oluyor.
Ayaklar tekrar yere basıyor, beden ağırlaşıyor.
Muhabbetin yerini düşünceler alıyor.