allah belanı versin sal beni artık ya.
tanım(ım): çocukluğumdan beri yılın belli zamanlarında (ki kafasına göre takılır) beni genelde her ortamda rezil etmiş, korkutmuş, sinirlerimi bozmuş illet. lan bi kez de evde kana dimi? yok! sınavın ortası mı dersin, durak mı dersin, duş mu, herhangi biriyle sohbet esnasında mı... en kötüsü de o. hafif bi sıcaklık, büyüyen, endişeli (biraz iğrenme de seziyorum hep nedense) gözler.. :( hadi yine eskileri max 5-6 dk’da durdurabiliyordum bi şekilde. son birkaç seferdir durmuyor. kemikleri sıkıcam diye elim uyuşuyor ama kan durmuyor. zaten
(bkz: zoretanin) kullanmama da izin vermemişti beyefendi (inanılmaz içimden geldi böyle seslenmek) günde üç kez burnum kanıyordu ya. yani gördüğünüz gibi yaşamımın her döneminde burnum kendine kanamak için bit bahane buluyor. şerefsiz.