konuşacak bir şey bulamamak

babamla balkonda oturuyoruz bazen. ne o konuşur ne ben. artık konuşacak bir şeyimiz kalmamış gibi. artık bir tek kavga ettiğimiz zaman konuşuyoruz. 5 dakika oluyor 10 dakika oluyor. en sonunda dayanamıyorum bu sessizliğe ve başka bir yere gidiyorum. gittiğim yer de sessiz ama en azından birine karşı konuşma ihtiyacı hissetmiyorum. beni asıl rahatsız eden babamla hiç konuşmamamız. belki de bunu gizlemek adına başka yerlere dağılıyor aynı odada bulunmuyoruz. aklıma açılacak bir sürü muhabbet geliyor ama açamıyorum. ne bileyim içimden gelmiyor artık. sanki 100 defa yaptığım şeyi tekrar ediyorum. öyle monoton geliyor bana. kendimi ifade etmeye korkar oldum artık. bu yüzden içimdeki sıkıntılarla birlikte boğulup gider gibi oluyorum. konuşmak istiyorum ulan. benim ihtiyacım olan bu. düşünmek değil konuşmak istiyorum. içindekileri dışarı atmak istiyorum.