hayal

dalınca çıkmak istemediğim şey, ama bir telefon sesi, kapı zili, alarm ya da saçma sapan birinin "bruce" demesi, beni o alemden bu tarafa getiriyor, nefret ediyorum nefret, ben gelmek istemiyorum bu tarafa, çağırmayın beni, aramayın beni, mesaj falan atmayın bana, ben orada mutluyum ya bunu anlamak bu kadar mı zor? gelmek istemiyorum sizin inandığınız alemlere, burada iyiyim ben, merak falan da etmeyin, ya n'olur gidin, inanın burası çok güzel burayı kirletmeyin! anlatamıyorum bunu kimseye, geçenlerde hayal kurmaktan vazgeçtiğimi söyledim, yalan, yalan ki hem de ne yalan, ulan ben burda yaşıyorum nasıl vazgeçeyim? -yine gereksiz sorular- siz bana bakmayın ben kendi kendime konuşuyorum, --------------------- tanrı'ya bu konuda bir miktar küsüm, hayallerimin hep hayal olarak kalması açıkçası biraz üzücü, tanrım sen de okuyor musun bunları? bence okumuyorsun, adres ver mektup göndereceğim, sana ulaşmak ne zor... bir çok yol denedim yine de ulaşamadım, sen bana ulaşsana, ben bu aralar çok avareyim, sen nasılsın? iyisin tabii, nasıl iyi olmayasın ki? şaka yapıyorum tanrım, şaka... n'olur bul beni, bu duvarları ıslak kuyudan çıkar beni, çıkarmazsan nasıl süper kahraman olabilirsin ki? olamazsın ki... çıkar beni buradan, çıkar ki inanayım sana, ellerimi uzatıp bekleyeli çok oldu, hiç birinde tutmadın, ne yapayım koskoca tanrı'ya hesap mı soracağım? konuyu yine çok saptırdım toparlıyorum, hayaller, hayaller, hayallerim ağlıyor, sen de duyuyor musun tanrım? duyuyorsun biliyorum, n'olur duymamazlıktan gelme, duyduğunu bildir bana, ben artık dayanamıyorum, telefon susmuyor, hayal bile kuramıyorum, sen bir el at şu işe, sesimdeki çaresizliği duymuyor musun? duyduğuna dair bir ses ver yalvarırım, beni kurtar bu kuyudan, hayallerimi ver bana, sonra istersen yine git, ben gelirim peşinden...