bir arkadaşım vardı.tesbihleri vardı bir sürü.bir tane tesbihini çok severdi yanından ayirmazdi.bir gün kaybetti onu.sonra başka bir tesbih sevdi ama ona eski tesbihi kadar özen göstermiyordu.bunun sebebini sordum.bana şunları söyledi:
bak ali benim 29 tane tesbihim var ama hep en sevdiğim tesbihin başına bir şeyler gelir.diğer 28 tanesine hiçbir şey olmaz.hep en sevdiğime olur.artık şunu biliyorum ki ne kadar çok sevip özen gösterirsen, onu kaybetme olasılığın da o kadar yüksek oluyor.
şimdi aklıma o geldi.bunu insanlara ve tüm eşyalara uyguladım.gerçekten öyle.belki de biz algıda seçicilik yapıyoruz, belki onu kaybetmemek için her şeyi göze aldığımız insan fazla ilgiden sıkılıyor.bilmiyorum.ama bu şu gerçeği değiştirmiyor:sevdiklerimizi kaybetmekten korkuyor ve onları kaybediyoruz