içimi hiç ama hiç rahatlatmayan söz öbeği..
(bkz: hassiktir be rıfat abi)
hastalıktan gebermek üzere olduğun bir gece acile gidip muayene oluyorsun. sana direkt iğne yazıyorlar. "serum olmaz mı?" diye soruyorsun, "olmaz. hem tıpta utanma yoktur." diyorlar.
birincisi; ben bu sözü duyana kadar aklıma utanmak konusu gelmemişti. sadece merakımdan ötürü sormuştum. çünkü hastalıktan adam akıllı düşünemiyorum. dolayısıyla eşeğin aklına karpuz kabuğunu bizzat siz düşürdünüz.
ikincisi; ulan bana ne tıptan!? ben tıpın içinde değilim.. 12 saattir hasta olan ve yarım saattir tıppa sığınan biriyim. hasta halimle tıppa adaptasyon sağlamayı geçtim, ben daha algılarımdan sinyal alamıyorum. sen bana neyin utanmamasından bahsediyorsun?
güzel ablacım. tamam bak, sen alışkın olabilirsin. ama ben de tolga çevik değilim ki, sen öyle "hazırlan." deyince direkt soyunmaya başlayayım..
hayır zaten benim sıyırdığım kadarını az buldun, bi' de sen sıyırdın. insan ister istemez utanıyor. hele hele kadınların erkek poposu merakını biliyorken, iş daha da yerin dibine girilesi bir hal alıyor.
(bkz: ölüyorum anlasana)
(bkz: n'aptın toprağım parça pinçik ettin beni)
(iğneyi yapan erkek olsa, o da başka bir utanma türü. çok şükür homofobik değiliz ama bu demek değil ki benim değerlimi elin adamı görsün.. şimdi bana "ne yapsınlar senin kuru değerlini?" diyecekler olabilir. herkesin değerlisi kendinedir efendim. ben ikicik cancağızımı, ilham kaynağımı sokakta bulmadım..)
oldu olacak iğne sonrası iki de şaplak atsaydın. o böyle titremek suretiyle ilacı iyice yaysın. ne de olsa tıpta utanma yok dimi? eli de korkak alıştırmamak lazım..
(bkz: keşkül titremesi)
bence hastalığım için sadece serum iş görürdü. ama her nedense direkt iğne gerekliliği zuhur etti. tabi yaa, bulmuşsun yumurta gibi çocuğu, bırakır mısın hiç?
olayın hemen sonrası düşündüğüm şey; "ulan bi' de yanlış iğne kullanmışlarsa? ya diğer cepheye de göz dikerlerse?" neyse ki olmadı öyle bir şey hajshajshja
(bkz: pozisyon ofsayt olabilir)
(bkz: hakeme bakıyorum verdi golü)
not: malum işlem sonrası roberto mancini'nin yedek kulübesi oturuşunu yapmayı öğrendim. ilk önce sol tarafa ağırlık veriyorsun. sonra hafif sol geriye yaslanıp sağ ayağın üste gelecek şekilde bacak bacak üstüne atıyorsun. bu edebi oturuşla sağ tarafın koltuğa en ufak dahi temas etmiyor..
aha da böyle
"sağ yanımdan kurşun yedim, yerde yattım ben acıyla." diyor ya defkhan, o hesap işte..
(bkz: vurulduk ey halkım)
(bkz: böyle delikanlıya pamuk mu tıkanır)