ben oluyorum babuşlar. severek ayrılan değil de severken ayrılmak zorunda kalan desek daha doğru olur aslında. bazen sadece sevmek yetmez derler ya babuşlar öyleymiş gerçekten. ben bu sözü yaşayarak tecrübelendim. insan kendi sevgisiyle bırakılınca olan yükünü atmak yerine onun sevgisini de yükleniyor sırtına. onun yerine de seviyor. onun yerine iyi geceler deyip onun yerine sabahlıyor ya da onun yerine mutluluklar dileyip yine onun yerine yakıyor mutluluk dilenmiş hayatına bakarak sigarayı. rakı masasında meze yapmaya yelteniyor insan sonra. içip yükünü emanet diyerek bırakmak istiyor bir yere. kalp ağrısına eşdeğer bir baş ağrısı ile uyandığı sabah yine ilk işi sevda yükü omuzlanmak oluyor. tek başına bir ilişkiyi yaşamanın zorluğunu üstlenmektir severek ayrılanların yaptığı; uzaktan bakıp onu mutlu gördüğünde onsuzluğa ya da kıskançlığa değil sevince yakmaktır sigarayı; içtiği masada ona küfretmek değil ona yeniden aşık olmaktır ya da bir anıyı hatırlayınca o günü yeniden yaşamışcasına bir tebessümdür. severek ayrılanları bilmem ya severek yaşamaya çalışanı kendimden bilirim babuşlar. o olmamasına rağmen başka kıza bakmanın suçluluğunu hissetmektir; ona yaklaşmaya çalışan kızı sevdiğim var diyerek uzaklaştırmaktır; onsuz attığın kahkahaları o aklına gelince yarıda kesmektir ya da onun gelmeyeceğini bile bile bıraktığı yerde nefes nefese beklemektir. geceniz iyi olsun babuşlar içimi dökecek bir başlık arıyormuşum meğer.