yemin ediyorum ben böyle geri zekalı görmedim.
bu kelimenin cuk diye oturduğu ender insanlardan biridir kendisi.
hani bir kelime bir insana ancak bu kadar yakışabilir yani o kadar da iddialı konuşuyorum.
şuraya ufak bir iki kanıt bırakayım hatta.
(#2049179)
(#1661612)
şimdi, bizimkinin evdeki en büyük işlevi beni zıvanadan çıkarmaktır diyebilirim, inanın başka bir işe yaramıyor (evde)
eğer ortam müsaitse ortalama on dk'ya bir benimle uğraşıyor.
burnum yüzüm, gözüm onun daimi oyuncağıdır. niteliksel ve niceliksel özelliklerime zaten takmış durumda. acımaz çatır çatır dalga geçer.
yanyanayken asla ciddi olamıyoruz sayesinde.
(benim ciddi olmama izin vermiyor, olsam da zaten beni ciddiye almıyor. sonuç yine hüsran)
biz yanyanayken iki insanı bırak yarım bile etmeyiz, hiçbir işe yaramıyoruz.
hatta biz yanyana yemek bile yiyemiyoruz.
evin içinde bildiğin ana sınıfı çocuğuna dönüşüyor..
yemekte önümdeki ekmeği almalar, çay kaşığımı yürütmeler efenime söyliyim kaşığımdan(!) yemek çalmalar... çocuktan da çocuk hareketler...
hatta en sonunda babam delirir ve adamcağız beni yanına almak zorunda kalır. aramıza kendi girer annem oturur vs.
he bide kendi dinlediği izlediği bir şey varsa onu illa bana göstermek gibi bir takıntısı var
benim küçüklüğüm "mamamını mimimimi"lerle geçti.
hayat kadını vicdansız sürtük, hayal gözlümle falan büyüdüm ben. hepsini de ezbere bilirdim. sagopa ceza ne varsa yani.
çünkü abim olacak ruh hastası evde bağıra bağıra "mamamınımiminini mikrofonşov" diye gezerdi. nasıl bir psikolojide büyüdüğümü siz düşünün.
i̇stemediğim halde omuzlarımdan tutup, dinliyeceksin diyip zorla bana bunları dinlettirdi hep.
daha başka değişik huy ve davranışları var aslında ama söylemeye utanıyorum. ne de olsa abimdir. ama kimlere çekti bu çocuk bilmem ki.
şuan ben 23, abim 26 yaşında ve hala bir gram değişme yok.
farkediyorum da biz hiç büyümüyoruz.
dışarda ağır, sessiz sakin olan benim abi bey, kapıdan içeri girince on yaşında ele avuca sığmaz yaramaz bi çocuğa dönüşüyor. kazık kadar insana dayak da atılmıyor tabi.
hala evde beni sırtına, omzuna alıp evde tur atıp, başımı döndürüp mide bulandırma gibi garip ikna yöntemleri vardır.
hala kaşığımdan yemek çalar.
hala annemle babam evdeki çocuk(!) gürültümüzden rahatsız olup kızarlar ayırmaya çalışırlar.
siz eve gelince başımdan ağrı gitmiyor, bi ağız tadıyla haber seyredemiyorum ben diye yakınıyor babam.
bak şimdi aklıma geldi. geçen yine onun zoruyla film izledim ben şu yaşımda.
çünkü kendisi izlemiş çok beğenmiş benimde görmem gerekiyormuş.
valla arkadaşlar
i̇nanın, şu dünyadaki en geri zekalı insan benim abim olabilir.
ama söylemeden edemeyeceğim ki, şu dünyadaki en iyi abilerden biri de benim abim olabilir.
hatta bence abiliğin kitabını, benim abim geri zekalısına yazdırmalılar.
mükemmel bir iş çıkaracağından şüphem yok.