geçen hafta astım hastası olduğumu öğrendim. bana diyor ki "sakın kimseye söyleme, bu kız hastalıklı derler evde kalırsın kızım. annen, baban, ben bu kadar başka kimseye sakın söyleme"
kafayı yiycem böyle bir psikolojik baskı ömrüm hayatımda yemedim. su istiyor su veriyorum "allah en kısa zamanda hayırlı kısmetler açsın sana en kısa zamanda" diyor.
kahve istiyor kahve yapıyorum "allah'm şu çocuğumun mürüvvetini göster artık bana" diye dua ediyor.
arada yaşımı soruyor "23 anneanne" diyorum "hii daha ne kadar bekliyceksin, ne kadar?" diyor.
"anneanne psikolojimi bozuyorsun bak nolur yapma yıldım valla yeter. küçüğüm ben istemiyorum evlenmek falan" diyorum. "hıı evde kalmış kız diye dalga geçsinler seninle, aferin" diyor.
çıldırmama ramak kaldı.
edit:arkadaşlar vizelerim açıklanmış okulum kesin 1 sene daha uzadı. anneannem haklı, artık evlenme zamanım geldi galiba.