ayrılık

benim hayatim. daha iki yaşında başladım ayrilmaya annemden. 10 yaşında aylık ayrilmalar yasadim ailemden. 13 yaşında tamamen ayrıldım,senede iki veya üç kez eve gidebiliyordum. hic unutmam bana yatak aldılar 12 yaşında inanir mısınız başlığın poşeti hala durur kim yatacak ki..? ben 14 yaşında günlüğüme abimle 3 senede toplasan bir ay vakit gecirmemisiz cok ozledim diye yazmışım. büyüdüm eve gittim 20 yaşında ev sanki benim değil. odalara cekinerek giriyorum,anne hangi yastikta yatacagim diyorum... yok olmadi gene sehir dışı... bu yaşıma kadar hep ayriydim. her seyden. herkesten. şimdi birde sevdiginin ayrılığı geldi başa! uçuş saati geldi gitmesi gerekiyor. hadi git diyor elimden tutuyor bilinçsizce,elimi bırak dedim.haşa o nasil söz diyor birde edebiyat yapacak ya canini sevdiğim. son kez sarılıyor,kokluyor ama kopamiyor insan. ben senden ayrilamiyorum diyor. hey allahım... bunlari yazarkende agliyorsun. ozluyorsun agliyorsun. ayrılık anladim beni seviyorsun ama sence de bu takıntı haline gelmedi mi? biraz hizli gitmiyor muyuz? bari sevdigimden kıskanma canim acıyor...