büyüyünce ne olacaksın

bana da soruldu bu soru. her insan evladına sorulduğundan da emin olduğum gibi. yanlış hatırlamıyorsam ilkokul birinici sınıfa ya da ikinci sınıfa gidiyordum. cevap vermiştim; "öğretmen." neden öğretmen dediğimi iyi anımsıyorum ama. ilkokul öğretmenime aşıktım. sırf onunla evlenmek için öğretmen olmayı arzulamıştım. beynimden geçen galiba şuydu; ben büyüyecektim. o büyümeyip beni bekleyecekti." evet. beynimden geçen aynen buydu. o yüzden de her sabah okula giderken saçlarıma limon sürerdim. iyi hatırlıyorum ilkokul beşinci sınıftayken şiir yazmıştım kendisine. bir şekilde verememiştim tabii. versem ne olurdu bilmiyorum ama. veremedim işte. sonra yine duydum bu soruyu. ilk aşkımın tayini başka bir ile çıkmıştı. sonradan bu soruyu duyduğumda bir aşk mağduruydum. ve ne olacağımı bilmiyordum. zamandan ve mekandan münezzeh olmak için pilot olacağım dedim. oysa yükseklik fobim vardır benim. hatta tek fobim vardır. o da budur. ortaokul yılları da bitip lise yılları başladığında bir bölüm tercih etmem gerekti. ve ben eşit ağırlık bölümünü seçtim. rakamlar kafamı karıştırıyor, kelimeler yük oluyordu. sırf bu yüzden dolayı 4 yıllık liseyi 2 buçuk yılda bitirdim. kredili sistemin son kurbanları olarak sokaklara salındığımızda öss ve öys vardı. ve ben hala duyuyordum o soruyu. soruluş tarzı biraz değişime uğramış olsa da; "büyüyünce ne olacaksın?" ve bir şekilde kazandım her hangi bir üniversitenin her hangi bir bölümünü. yine aynı bilinmezlik ve aynı sarsaklık. ben yine bilmiyordum ne olacağımı. geceler boyu bir ideal aradım. düşünceler kusursuz, eylemler sakattı. o yüzden de olmak istediğim her şey koca bir fiyaskoydu. ve ben ne olacağımı bilemezken tutarlı nedenlerim vardı artık. bu bilinmezlik canımı sıkmıyordu. bir salise sonrasının garanti olmadığı bir varoluşta hayaller kuruyordu insanlar. onar yıllık kalkınma planları yapıyorlardı. peki ya ben? büyüyünce ne olacaksın sorusuna bir cevap arayan ben? sırf hayatı ve aşkı kötü yaşarım korkusu ile yaşamaya çekinen ben? verememiştim bir cevap. cevabım yoktu. hayallerim yoktu. ki hayallerim bir sonbahar sabahı ilkokul öğretmenimi götüren o sarı taksiyle birlikte bilinmezliğe doğru gitmişti. kendisine yazdığım şiirin külleri ise dedemlerin köyündeki dağın tepesinden gökyüzüne. ben ise hayata hibe edildim. yaşım arttı. yaşantım eksildi. varoluş bende ters tepti. varoluş bende yaşamsal değil ölümsel tepkimeye neden oldu. bunu anlayan olmadı ama. ki anlayan da olsun istemedim açıkçası. ben bana yeterim dedim. ve ben bana yettim. zihnim sonsuzdu. ruhum sonsuzdu. varoluş en büyük armağan, ölüm en soğuk gerçekti. yine de bana "büyüyünce ne olacaksın?" diye soranlar oldu. tuttum yakalarından, gözlerinin en dibine baktım. her birinin ruhun un derinliklerinde bir şeyler gördüm: bir seferlik varoluş ve istenilmeyen insan olmak. her sabah istenilmediği halde gidilen okullar canlandı zihnimde. her sabah istenilmediği halde gidilen iş yerleri. cehennem bu taraftaydı işte. cehennem o istenilmeyip de gidilen her yerdi. buna karşın soruyordu kendini bilmezler. soruyordu aymazlar; "büyünce ne olacaksın?" "büyümeyeceğim!" diye bağırdım bir akşam üzeri. siyasi düşünceler tarihi dersi anlatılırken okuduğum üniversitenin her hangi bir amfisinde. kürsüde ideal devlet tanımı yapan profesör ünvanlı cahil dondu kaldı. 200 kişi dondu kaldı. iç cebimden bir sigara çıkarıp yaktım. aylak adımlarla kapıya yürüdüm. ardımda 400 göz vardı. ardımda hayat(!) vardı. ardımda geleceğim vardı. ardımda asla ve asla içime sinmeyen, leş kokan evren vardı. dışarı çıktığımda ilk nefesin dumanını gökyüzüne gönderdim. tanrı'yı gördüm güneşin batışında. ruhum hafiflemişti. ben özgürdüm artık. ümidim yoktu. hevesim yoktu. acelem yoktu. tüm insanlığa yetecek kadar kayıtsızlık vardı benliğimde. ben; bendim. ve ben asla büyümeyecektim. sırf büyüyüp de her hangi bir şey olmamak için. eğer ki bir gün büyürsem işte o gün ölü olacaktım. başka bir şey değil.