asker olmak

babamın mesleğidir, kolay değildir. 24 yıl çalıştı sanırım, gördüklerinden hiçbir zaman bahsetmedi. askerlik anılarını bile anlatmadı hiç. annemle evlediklerinde bitlis’te görev yapıyormuş babam. annem de gitmiş yanına, mecbur. annem 3 çocuğunu düşürmüş, korkudan. top, tüfek sesleri susmazmış. 2 yıl da şırnak’ta görev yaptı. bizi götürmedi o zaman, çocukların eğitimi aksamasın diye. gittiğinde ben 5. sınıftaydım, kardeşim 3. sınıfta. müsait olsa da msn’de görüşsek diye beklerdik. anneme mesaj hakkı geldiğinde mesajların hepsini babama atardık. ben herhangi bir şeye kızdığımda, kırıldığımda babamın pijamalarına sarılır ağlardım. öyle uyurdum. 3 ayda bir izne gelirdi sanırım. ben babamı bildim bileli kilosu hep 100 küsürlerde olurdu. i̇zne geldiğinde 85-90 arasıydı. “bu zayıf adam babam olamaz” derdim, annem de babam da gülerdi. neyse ki çok şükür sağ salim emekli oldu. 6. yılı sanırım. askerliği hiç özlemiyor, kendisinin dediğine göre. evde askerken giydiği kıyafetlerden biri bile yok şu an. allah tüm askerlerimize yardım etsin, hepsi sağ salim evine dönsün inşallah. babam gibi bu işi meslek haline getirenler de sağ salim emekli olur inşallah. hepsine kolay gelsin!