günler sadece semboldür. önemli olan bu sembollerin farkına varabilmektir. ben hayatımı bu insanlarla geçirmeye karar verdiğim gün düşündüğümde asıl engel neredeydi biliyor musunuz?
"hayatın boyunca iğrenç salyalı çocuklarla mı uğraşacaksın?" diyen edebiyat öğretmenimdeydi,
göremeyenlerin yoluna araba park eden adamın beynindeydi,
engelli kıza tecavüz eden adamın ahlaksızlığındaydı,
arkadaşımı sırf işitemiyor diye okula almak istemeyen müdürün duygusuzluğundaydı,
oğlunu sokağa çıkarmaktan utanan annenin vicdanındaydı,
onların bir şeyleri başaracağına inanamayışımızdaydı.
hawking'in bir engeli yoktu,
ampute milli takımımızın, işitemeyen öğrencinin,
louis braille'nin, cemil meriç'in, mithat enç'in, beethoven'in, edison'un, aşık veysel'in yahut sokakta görüp acıma hissine kapıldığımız o insanların engeli yoktu. engelleri biz kafamızda oluşturmuştuk, engel sadece bizim çizdiğimiz sınırlardan, kalıplardan ibaretti.
bazılarımız farklı olabilirdik ama engel farklılıklara güzel bakamayan beyinlerdeydi.
unutmayalım, bu dünyada birlik olduğumuz sürece güzeliz. bizi güzel yapan bu farkı güzel gözlerle görebilmek ve saygı duyabilmektir.