pamuğum benim.
dün sabah gözlerimi annemin feryadıyla açtım.
yok böyle bir şey, annemin haykırışlarıyla uyandım.
yataktan çıktım gözlerim hâlâ yarı kapalı.
koridorun başına gittim. annnem bana doğru ağlayarak geldi "kızım anneannen ölmüş" dedi.
ayaklarımın dibine çöktü haykırarak ağlamaya başladı.
bugün görmeye gideceğim demiştim.
uzun zamandır görmüyorum, hazır istanbul'dayken gideyim yanına göreyim dedim.
ölüsünü görmek nasipmiş.
elden ayaktan kesilmeden, kimseye muhtaç olmadan nur içinde öldü ya.
kendimizi böyle teselli ediyoruz.
(bkz: dünya fani ölüm ani)