çoğu zaman dehşet çekilmez bir insan oluyorum. kimseyle konuşmak, kimseyi gormek, kimseyi duymak istemiyorum. gidiyorum saatlerce bir şeyi izliyor ve düşünüyorum. duvar, kapı, manzara, ışık fark etmez herhangi bir şey.
biri bir şey sorsa duyuyorum ama zerre cevap veresim gelmiyor. o an kimse ilişmesin istiyorum. o yüzden kimsenin gelemeyeceği yerlere gidiyorum. yada gidip saatlerce yürüyorum. ama etraftan haberim olmuyor. sadece yürüyorum.
2 saat önce filan herhalde, yurda sürekli gelen kediye bırak beni diye bağırdım. manyak mıyım lan kedinin ne suçu var. sürekli ayağımın altına geliyordu. sonra gittim çöktüm yanına özür dilerim hilmi( evet adını hilmi koydum) dedim. i̇ki başını okşadım, yangın merdivenine kaçtım. hala oradayım.