o kadar boktan bir şey ki, sanki sırtına kırbaçla defalarca vurarak, kalıcı izler bırakacak yaralar açıyorlar. sonra da seni tuz seviyesi yüksek bir denize ayağına taş bağlayarak atıp çırpına çırpına boğulmanı bekliyorlar. sorun şu ki; boğulmuyorsun.
halam diye bildiğim kadının ölüm haberini aldım yaklaşık bir buçuk saat önce. oturdum, düşündüm, ağladım. halamın hemen hemen babamla aynı yaşta olduğunu hatırladım, korktum, sonra tekrar ağladım.
özellikle son 3 senede kaç tane cenazeye maruz kaldım inanın bilmiyorum. ne düşüneceğimi, ne hissetmem gerektiğini hala çözemedim. zaman zaman çözdüğümü düşündüm. hatta bir dönem artık acıya bağışıklık kazandığımı sanacak kadar cahildim. sonra yine acıyı tattım. fark ettim ki; o iş öyle değilmiş. bazı acıları her seferinde yakarmış. bazı acıları atlatmak için sonuna kadar yaşaman gerekliymiş.
öyle bağıra çağıra, ya da her önüme gelene anlatarak da yaşamadım bu acıları. ketum olmam gereği, aslında en yakınlarımdan bile sakındım kendi içimi, değerlerimi, acılarımı, açıklarımı.
ama çok şey öğrendim. matemlerin bir turnusol olduğunu keşfettiğimden beri, hayatıma daha az gereksiz insan alır oldum. zor günlerde sevdiklerimle daha da birlik olmayı öğrendim. bugünkü haberi alır almaz aklıma gelen ilk ismi aradım mesela. öyle güzel yatıştırdı ki beni, hakkını 40 yıl kölesi olsam bile ödeyemem. demek ki doğru/gerekli kişiyi aramışım.
velhasıl; allah sevdiklerimize hayırlı uzun ömürler versin. bir sabah ansızın gelen bir telefonla, sevdiğimiz herhangi bir kişinin artık aramızda olmadığını öğrenmeden, hayatta olanların kıymetlerini bilelim..