sosyal medya

an itibarıyla bütün sosyal mecralardan tiksiniyorum. kendimden de tiksiniyorum. ani gelişen osasuna atakları gibi dengesizliğim mi tuttu acaba bilmiyorum ama aniden şu sanal yaşam midemi bulandırmaya başladı. konuşulan şeyler, yorumlaşmalar, tweetler.. kendimden ve sanal hayatta çizdiğim profilden de midem bulanıyor şu an. şunu anladım ki sosyal mecralarda geçirdiğim saatler, gerçek hayattaki bir dakikanın bile tadını vermiyor. bomboş, dümdüz, duygusuz harfler işte. mesela sen bile benim bunları yazarken nasıl bir halet-i ruhiyede olduğumu asla anlamıyorsun. sahtelik işte. ben sana burada müthiş bilgili, zeki, güzel, çevresi tarafından sevilen bir insan profili çizebilir, ona göre oynayabilirim. i̇nanmaktan başka şansın var mı? şu an aktif kullandığım hesapları düşünüyorum. bi burası bir de twitter var. twitterı mobilden kapatamıyoruz sanırsam, yarın ilk iş onu halletmem olacak. çok saçma ya cidden sosyal mecralarda saatlerini harcayan kafama tüküreyim. mesela şu an bile yakındığım, kınadığım şeyi yapıyorum. ben gerçek hayatın tadına varmak yerine neden bu hologram ve sanal evreni tercih ediyorum. hadi ben gerizekalıyım, insanlar neden bunu yapıyor? çünkü burada kendi karakterinin yaratıcısı sensin. dünyaya adaletsiz bir biçimde gelmiş olabilirsin. fakir olabilirsin, çirkin olabilirsin, en karaktersiz insan bile olabilirsin. ama burada oyunun kurallarını sen belirliyorsun. güce sahip olma içgüdüsü işte, bir şeylerin ellerinde olduğunu görmek istemek.. ama ben artık cidden sıkıldım. ailem ve sevdiklerimin bilmem kaç çekirdekli işlemciye sığıştırılmış sonsuz bir hayatı yok. benim de.