bir zamanlar benim için her şey demek olan insanların saçma sapan olaylar yüzünden çekip gitmesi ve bir daha da hiç dönmemesi. özlüyorsunuz sonra bu insanları hatta o kadar özlüyorsunuz ki en mutlu anınızda bile onları hatırlatan küçücük bir olgu yüzünden bütün mutluluğunuz yok olup bitiyor. sonra uyuyorsunuz işte belki her seyi unutursuz ümidiyle. ama rüyada da rahat bırakıyorlar sizi, onları görüyorsunuz rüyanızda. her şeyin gelip geçtiğini sanıp artık eskisi gibi olacağını düşünüyorsunuz. ama bu sanrının gerçek olmadığını anlamanız için sadece kapı zilinizin çalması yetiyor. neden sonra uyanıyorsunuz ve her şeyin sadece bir rüya olduğunu idrak etmeye başlıyorsunuz. sonra mı ne oluyor ? sonrası işte kocaman bir boşluk, o kadar derin ki bu boşluk içinde kendinizi kaybetmekten korkuyorsunuz.