egoist insan

bütün insanlar. egoist herkes. mesele aslında egoist olmak değil bile. mesela çok farklı. mesela ben egoistim. kusura bakmayın ama öyleyim. insanları aşağılıyorum. ne kadar bunu sözsel olarak yapmasam da yapıyorum bunu. kötü hissediyor muyum? evet. ama yapacak bir şey olduğunu da zannetmiyorum çünkü bunu istemsiz olarak yapıyorum. ön yargılıyım. bazen hiçbir bilgim olmamasına rağmen ön yargılıyım. bir insanın bakışından bir sürü mana çıkarabilirim. kurduğu cümlelerden zeka seviyesini ölçebilirim. hatta hatta bir insanı tamamiyle anlayabilirim. birini tamamen kafamda bitirebilirim. ama bunu da sözsel olarak yapmam ve beklerim. çünkü ön yargı güvenmediğim pek çok şeyin arasında. eğer ön yargı yaptığımı anlarsam kesinlikle yapmam. çünkü objektif bakış açısını kirletiyor. ve neden istemli olarak ön yargı yapayım ki. tamamen boş bir şey. insanları yargılıyorum. yaptıklarını yargılıyorum. benim düşüncemde olmayan insanları hor görüyorum. nedenini de biliyorum bunun üstelik. o kadar boş bir neden ki. çünkü onlar da aynısını bana yapıyor. yapmıyorum deseler de inanmam zaten. üstüne bunun için de yargılarım. çünkü yargılamak zorundayım. çünkü onlar da bana aynısını yapıyor. allah'ım bu ne kadar berbat bir düşünce. ne kadar kötü insanlar diye geçiriyorum içimden. neden bu kadar kötüler? yargıladıkları için yargılıyorum onları. kendimi yargılıyorum. suçluyum. bilmek çok kötü. şimdi bu yazdıklarımın hepsini yapıyorum ben. birçok kötü şey daha var yaptığım. kötü olduğunu bile bile yaptığım. ama bir şey var ki asla yapmadığım; kendimi asla üstün görmem. değilim çünkü. o yargıladığım, aşağıladığım, ön yargıyla baktığım insanlar aslında benim onlar üzerinde gördüğüm kendi yansımam. benim aslında. sırf düşünceleri, üslupları, hareketleri, ırkları, dinleri vs. farklı diye ben olmaktan çıkmıyorlar. hepsi ben onların. ve ben de aslında onların hepsiyim. ama kendimi avuttuğum bir şey var aslında. ben en azından farkındayım. bilmeyenler var. farkında olmayanlar var. bir insanı kırmak ne kadar kötü bir şey ya. ben bir insanı ne zaman kırsam kendim de kırılırım bir parça. kendinden kırılan parçaları görmeyenler var. onlara acıyorum bir nebze. ama nefretimi bir gıdım azaltmıyor bu. nasıl yapabilirler bunları? bu soruyu aklımdan çıkaramıyorum ve onları katletmeyi bile istiyorum. ama sonra bunun kötü bir şey olduğunu görüyorum ve yapma hevesim gidiyor. ama o istek hiç geçmiyor. o sürekli içimde. o hayvani duygularla yaşıyorum. ve çok kötü. anlamıyorum, anlatamıyorum. güven problemim var sanırım.