17 aralıkta buluştuğumuzda bana
bunu vermişti bende ona
korkma ben varım'ı vermiştim altını falan çizmiştim bilmiyorum şuan kitap onda diye mi yoksa gerçekten çok beğendiğim için mi ama benim için çok değerli,fazlasıyla.. o kitabı verdiği gün eve gidince kitabı elime aldım kokusu sinmişti doya doya kokladım. sonra hep yanımda taşımaya başladım çünkü bizim aramızda mesafeler vardı ve ben böylece onu hep yanımda hissediyordum. ve sonraları yavaş yavaş kokusunu alamaz oldum. az önce kitabı elime alıp her sayfasını teker teker kokladım ama yok.. şimdi her kelimede onu arıyorum her noktada ve inanıyorum ki ben onu bulucam. ve her baktığımda aklıma doğan mısraları da yazıma şerh düşüyorum;
"Rûhun mu ateş, yoksa o gözler mi alevden;
Bilmem, bu yanardağ ne biçim korla tutuştu?
.
.
Gün, senden ışık alsa da bir renge bürünse;
Ay, secde edip çehrene, yerlerde sürünse;
Her şey silinip kayboluyorken nazarımdan,
Yalnız o yeşil gözlerinin nûru görünse...
Ey sen ki, kul ettin beni onmaz yakışınla,
Ey sen ki, gönüller tutuşur her bakışınla!
.
.
Gözler ki, birer parçasıdır senden ilâh'ın,
Gözler ki, senin en katı zulmün ve silâhın,
Vur şanlı silahınla, gönül mülkü düzelsin;
Sen öldürüyorken de, vururken de güzelsin!
.
.
Sırretmeye elden seni, bir perde olurdum.
Toprak gibi her çiğnediğin yerde olurdum.
Mehtaplı yüzün, Tanrı'yı kıskandırıyordur,
En hisli şiirden de örülmez bu güzellik.
Yaklaşması güç, senden uzaklaşması zordur;
Kalbin işidir, gözle görülmez bu güzellik..."