zor iş, gerçekten zor iş. kitapların, cümlelerin içinde kaybolup gidiyorsun bazen. ingilizce dersler var, aha sana 2x zorluk. işin sonunda adının yanında "av." yazması var (isteğe bağlı olarak başka bir meslek seçersin tabi, orası ayrı) onun için sürünüyoruz.
---
kanun ezberleme falan yok, biz sınavda kanun açabiliyoruz. kanun ezberleme de olsa hukuktan doğru düzgün mezun çıkmaz. üstelik kanunu ezberlesen ne olacak ki?
---
her ne kadar zor olsa da, hayattan soğutsa da, ilginç olaylarla uğraştırsa da (öğrenciyken pratik, avukat olunca gerçek olaylar), masa başında en yorucu işi yapmak zorunda bıraksa da (o kadar raad masa başı iş varken) güzeldir
hukuk okumak be. 1. sınıftan ufaktan ufaktan hukukçu egosu depolanmaya başlar bünyene, büyüklerin muhabbetlerinde övgüyle bahsedilir (bayramda kaçızladığımdan, anamdan babamdan duyduklarım doğrultusunda yazdım bunu), arkadaşlar arasında zaman zaman "avukat bey/hanım" diye hitap ederler,
cübbeyi görünce onu için bi kıpır kıpır olur...
gene uzun bi entiri girdim, burada bırakayım en iyisi :)
imza: müstakbel avukat rakunettin (rıkınittin hirıldi rıkınittin, ıdılit yızısını gilin)