az önce bitirdim. ne hissediyorum, bilemiyorum. şu an "erkin koray- kızları da alın askere" çalıyor ve ben o anı yaşıyorum. erkin koray denildiğinde akla kimin geleceği artık çok net. salatalık görünce kimi hatırlayacağımı biliyorum ve önceden ilgimi çekmeyen sazın da.
bazen "acaba o da buradan geçmiş midir?" diye diye yürüdüğümüz yollar olur ya, artık barış abi de gelecek aklıma bu soruyu sorarken.
şu üç kısım ben de değişik bir yer edindi.
i̇lki, annesine şırnak'a çıktığını söylediği an. annesinin aldığı derin nefes, ellerini göğsüne götürüşü, barış abinin annesine sarılıp şırnak'a düştüğünü söyleyişi ve annesini teselli etmeye çalışması.
okurken otobüsteydim ve ağlamamak için zor tutuyordum kendimi.
i̇kincisi, direk yazıyı vereyim.
"burada bazen soğuk olsun, kar yağsın romantik bir ortam olur diyoruz ya.
orada ne karın ne de yağmurun yağması pek romantik bir ortam oluşturmaz.
ölüm için yağar kar yağmur, ölüm için eser rüzgar."
ve sonuncu, yine direk yazıyı vereyim.
"en sonunda yağmur'un vesikalığına gelirim. uzun uzun bakardım. kafama bin bir soru gelir, onları kendim sorar kendim cevaplardım.
orada onun için kendi canımı sakınıyordum. bin bir kere aramama rağmen, ulaşmam mümkün olmamıştı.
belki ölmüştür benden saklıyorlar, diye düşünüyordum ara sıra. ben de burada ölsem ne olur ki, diye düşünürdüm.
nasıl olsa ben şehit olursam cennete gideceğim. o da cennete gider. olur da cennete gelmezse, cehenneme sınır ötesi operasyon yapıp alırdık onu yavuz abiyle ve diğer arkadaşlarla, yapmadığımız şey mi?"
sonunda tebessüm ettirmişti.
bazı şeylerin tekrar tekrar farkına varmamı sağladı. umarım bir gün bir yerlerde karşılaşırım barış abim ile.
teşekkürler barış abi. söz erkin koray dinleyeceğiz.