yalnızlık iyi ya deyip kendini avutmak

yalnızlık iyi demek kendini avutmak değildir, bilhassa aksine doğru yolda ilerlemektir. şimdi diyeceksiniz ki "züğürt tesellisi", yok öyle değil işte. öncelikle yalnızlık denen kavramın ne olduğunu irdelemek gerek. etrafınızdaki kişiler ile ne kadar çok paylaşırsanız, ne kadar çok kendinizden fedakarlık ederseniz sizin o kadar canınızı yakabilirler. gider en gizli sırrını anlatırsın mesela, sonra bir öfke nöbetinde senin suratına çarpar bunu sular durulunca, "kanka özür dilerim ya sinirle ağzımdan çıktı.." ee hani yalnızlık kötüydü ? ya da deliler gibi sevdiğin kişiyi anlatırsın mesela hoop 2 hafta sonra bir bakarsın takmış koluna "kankaa sen ciddi miydin yeaa." ama yalnızlık en kötüsü dimi dimi ? ya da dara düşersin ihtiyacın olur, o kocaaman çevren kupkuru düşer "vala beni de biliyon kanka olsa veririm." evet ne diyorduk, yalnızlık en kötüsü, bunlar şahane şeyler. karşı cins durumuna gelelim, köpekler gibi peşinden koş, elinden gelen her zamanını ona ayır, kendini hiçe say aman yüzü gülsün, aman mutlu olsun niye o senin canın çünkü. sonra seni çeksin bir gün kenara "ben sana karşı olan hislerimin adını koyamıyorum, bizim bir geleceğimiz yok." hmm bence de yalnızlık çok kötü bir şey. en istediğin şeyleri yapacak olduğunda yapama kendine ayıracak zamanın olmasın ama yalnız kalmayalım öyle mi? yok öyle olmuyor işte. yalnızlık denen olay kafadadır. manevi olarak ne kadar açarsan kendini kalabalıklara o kadar fazla üzerine gelir, o kadar yerinden yakalarlar seni. kusura bakmayın ama züğürt tesellisi derseniz o da olur böyle yalnız kalmayıp yaralanmaktansa evet ben züğürtüm, kendimi kandırıyorum. kalabalık iyidir, zaten çizgini koruduktan sonra sana zarar veremeyecekleri kadar izin verdiğin kişiler her zaman olur etrafında, sen kendini bilirsen eğer şayet. sözün özü yalnızlık en iyisi ya..