kaç yıl olduğunu bile hatırlamam onca zaman geçti üstünden, gün 14 şubat.
karlar daha kalkmamış erimeye yakın. okuldu dersaneydi derken akşam vakti eve ulaşılır. evde iki blok ötede oturan teyze enişte ahali toplanmış herkesin yüzünden düşen bin parça. hayırdır ne oldu ne bitti derken annem "baban eve gelmedi." dedi. bu bizim ailemiz için fazla anormal bi cümleydi çünkü bizi ilk terk ettiğinde 4 yaşındaymışım. o kadar çok bırakıp gitti ki bizi alıştım diyebilecek durumdaydım. vaziyet belli peder bey yine çekip gitmiş. aradan iki saat geçti geçmedi sonunda belli oldu yeri. kütahya e tipi cezaevi. yani ilk defa bırakmamıştı bizi. daha olayın şokunu atlatamadan yan taraftan küçük kardeşin çıkıp gelir. "benim babam kötü adam mı oldu şimdi?" diye sorunca gözlerin dolu yaşları tutmaya çalışırken diyecek söz bulamazsın da düğümlenir ya boğazında her şey, işte böyle hayatın ben amına koyim.