geceye bir gerçek bırak

bir süre sonra insanlar pek de umrunda olmuyor. kimseyi değiştirmeye çalışmıyorsun. kimin ne düşündüğünü, kimin ne yaptığını umursamıyorsun. yorulunca kendi kabuğuna çekilip, o küçük dünyanda yalnız yaşamayı öğreniyorsun. anlık mutluluklar yaşayıp, derin hüzünleri tek başına atlatmayı öğrendiğin gün kimseye ihtiyacın olmadığını anlıyorsun. günden güne yalnızlaşıyorsun, insanlara yabancılaşıyorsun. ama özlüyorsun da o insanları, duyguları, anıları, aptallıkları...